چکیده
واقعیات نگرانکنندهی کنونی کشور، از سویی به سبب عوامل درونی (همچون کاهش منابع طبیعی حیاتی، افول محیطزیست، حساسیتهای فزایندهی قومیتی، ازدیاد شکافهای اجتماعی، بهرهوری پایین اقتصادی، سُستکوشی مدیریتهای رانتی و...) و از سوی دیگر به سبب عوامل برونی (همچون کاهش درآمدهای نفتی، دشمنی گستردهی نظام سلطهی جهانی و عوامل مرتبط منطقهای، محیط تنشافزای کشورهای همسایه، جذب و فرار سرمایههای ملی، تغییر اقلیم و...) هشداردهنده است که با برونفکنی و پیشنگری روندها، نگرانی بیشتری برای پایداری ایران ایجاد میشود. این وضعیت ناپایدار ما را متقاعد میسازد که باید «فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم». در تکاپوی راهی نو، باور داریم که الگوی مسلط توسعهی جهانی نه مطلوب است و نه ممکن. در نتیجه در پی تقلید و تکرار آن نیستیم که جهانی ناپایدار در تمامی ابعاد به وجود آورده است. از این رو، با مشاهدهی این وضعیت، ابتدا باید پذیرفت اقدامات به نام توسعهی موعود شکست خورده و به دگرگونی بینش برای تغییر منش و برپایی الگویی نوین نیاز است. سپس این سخن سر آن دارد که گفتمان توسعهای از نوع دیگر را بازکاود و بنمایههای آن را ترسیم کند. سرانجام نیز به ردیابی این بنمایهها در الگوی پایهی اسلامی - ایرانی (پیشنهاد مرکز الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت در مهر ۱۳۹۷) میپردازد که نقدی ایجابی و نه سلبی است.
فرازهایی از گفتمان این نوشتار چنین است: الگوی نوین توسعه برای پایداری، تحت عنوان «توسعهای از نوع دیگر» در شرایط محدودیت رشد و کاهش منابع در ایران و جهان، در عوضِ رقابت حذفی، همیاری همافزا را باید هدف گرفت که برآمده از بُننگرهی (پارادایم) تمدن ایرانی بر شالودهی ایرانیت، اسلامیت و نووارگی / تجدد است. مقیاس واحد اجتماعی - فضایی این الگو، اجتماع محلی است. همچنین مدلی راهبردی برای تحقق الگو، تحت عنوان «مبدأ» ارائه شده و بر حکمروایی شایسته تأکید شده است. سرانجام گفته شده پیشتاز تحقق دگرگونیهای منجر به توسعهی نوع دیگر، محیط کلانشهری است؛ فضایی با قدرت اجتماعی - اقتصادی و سرکردگی فرهنگی، تا نقشآفرینی در تکوین و انتشار دگرگونی را ممکن سازد و به پایداری مبتنی بر حکمت زیست ماندگار تمدن ایران نایل شود.
موضوع مقاله:
مدلها، تکنیک ها و روش های برنامه ریزی دریافت: 1398/10/15 | پذیرش: 1398/10/15 | انتشار: 1398/10/15