دوره 20، شماره 2 - ( 1395 )                   جلد 20 شماره 2 صفحات 114-89 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Bahrami H. -. MJSP 2016; 20 (2) :89-114
URL: http://hsmsp.modares.ac.ir/article-21-8571-fa.html
بهرامی حسین، وقارفرد حسن، ملکیان آرش، غلامی حمید. روش تحلیل عاملی در اولویت بندی معیارهای سنجش تخریب سرزمین در حوضه آبخیز کارون. برنامه‌ریزی و آمایش فضا. 1395; 20 (2) :89-114

URL: http://hsmsp.modares.ac.ir/article-21-8571-fa.html


1- اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان چهارمحال وبختیاری
2- عضو هیات علمی دانشگاه هرمزگان
3- عضو هیان علمی دانشگاه تهران
4- استاد یار دانشکدۀ منابع طبیعی، دانشگاه هرمزگان
چکیده:   (8385 مشاهده)
تخریب سرزمین حاصل تأثیر منفی شرایط طبیعی و یا فعالیت‌های انسانی بر محیط‌زیست است، هنگامی که تأکید بر اثرات نامطلوب فعالیت‌های انسانی باشد تا خشکی و کم بارشی واژه تخریب سرزمین بر بیابان‌زایی ترجیح داده می‌شود. فرسایش شدید خاک، تغییر کاربری جنگل‌ها و مراتع، خشک‌شدن تالاب‌ها و کم آبی رودخانه‌ها از جمله نشانه‌های وقوع پدیده تخریب سرزمین در حوضه آبخیز کارون است. در این تحقیق اطلاعات 27 متغیر طبیعی- اقلیمی و اقتصادی اجتماعی مرتبط با تخریب سرزمین در حوضه آبخیز کارون به وسیله تحلیل عاملی مورد بررسی قرار گرفت. مقادیر ویژه و واریانس متناظر با هر عامل نشان داد که شش عامل نخست در مجموع 270/83‌ درصد تغییرات را پوشش می‌دهند. بنابر نتایج در تعریف و وزن‌دهی معیارهای ارزیابی تخریب سرزمین در حوضه آبخیز کارون، خاک مهم‌ترین معیار است و پس از آن به‌ترتیب معیارهای توپوگرافی، پوشش گیاهی، اقلیم، وضعیت اقتصادی اجتماعی و زمین‌شناسی در اولویت‌های بعدی است. معیار آب به دلیل نبود معضل شوری گسترده آب در حوضه ومساحت نسبی کم آبخوان‌ها نسبت به سایر معیارها نقش کمتری در تخریب سرزمین در این حوضه آبخیز دارد.
 
 
متن کامل [PDF 1252 kb]   (2799 دریافت)    
نوع مقاله: علمی پژوهشی، مستخرج از پایان نامه | موضوع مقاله: برنامه ریزی مدیریت محیطی و مخاطرات
دریافت: 1394/5/22 | پذیرش: 1395/2/8 | انتشار: 1395/8/1

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.