چکیده
الگوی ایرانی - اسلامی مسیر، راه، رفتار، تلاش دائم برای برآورده کردن پیشرفت فزاینده و زندگی شرافتمندانه و حق توسعه‌یافتگی مستمر و شهروندسازی فعال است. ابزاری است برای رسیدن به نهایت، نهایتی که دربردارنده‌ی پیام‌ها، دیدگاه‌ها، و اهداف جمعی و مشترک شهروندان در سکونتگاه‌های انسانی است. و جهت حرکت در مسیری است که دیدگاه‌ها و اهداف شهروندان در سکونتگاه‌های انسانی را تحقق می‌بخشد.
این الگو به‌مثابه‌ی بیانیه‌های حقوقی در چارچوب الگوی توسعه‌ی پایدار بومی، حق توسعه‌یافتگی (حق زندگی شرافتمندانه و حق رفاه و بهزیستی و حق عدالت اجتماعی و پیشرفت اقتصادی و حق محیط‌زیست سالم و پاک و حق شهروندی) یا حقوق همبستگی نامیده می‌شود که به لحاظ داشتن منافع جمعی و حقوق جمعی از وظایف حاکمیتی دولت‌ها به شمار می‌رود.
با این توصیف، چشم‌انداز الگویی بوم‌مبنا تفسیر و تعبیر ملتی از آینده‌ی خوش است و آرمان ملی است که توسط ملت و دولت در چارچوب یک سازمان‌دهی تصمیم‌گیری مشارکتی (سیاست‌گذاری، برنامه‌ریزی و حکم‌روایی) خود را برای مدت معین نشان می‌دهد. در این چارچوب پرسش‌های راهبردی عبارت‌اند از:
- شهروندان روستایی در سرزمین چه تفسیر و تعبیری از آینده‌ی خویش (توسعه‌یافتگی) در چارچوب چشم‌انداز الگویی دارند؟
- دست‌یابی شهروند روستایی ایرانی به حقوق توسعه‌یافتگی در چارچوب چشم‌انداز الگویی چه میزان است؟
در این مقاله تلاش شده است با استفاده از ادبیات موجود و تجربه‌ی زیستی در الگوسازی با شیوه‌ی استدلال عقلانی و انتقادی با روش تحلیل محتوا به واکاوی متن الگوی پیشنهادی پرداخته شود و به پرسش‌های مطرح‌شده در مقاله پاسخ علمی داده شود. نتایج نشان می‌دهد که در برنامه‌ی پیشنهادی سیاستی الگوی ایرانی - اسلامی، پیش‌فرض‌ها، روش‌شناسی، ساختار همسو با قانون اساسی، جایگاه حقوقی، مدیریتی و نهادی (سازمان‌دهی سازمان‌ها، قوانین، مقررات، رویه‌ها، رفتارها و...) تفکیک وظایف سیاستی قوای سه‌گانه، هماهنگ‌کننده، نهادهای جدید (ابقا، حذف، ادغام و شکل‌گیری نهادهای جدید)، شیوه‌ی فرهنگ‌سازی و اطلاع‌رسانی، شیوه‌ی مدیریت برنامه‌ریزی و اجرا و ارزیابی در سطوح مختلف واحدهای سرزمینی در متن ارائه‌شده‌ی الگو مشخص نیست.
واژه‌های کلیدی: الگو، بیانیه‌های حقوقی، شهروندان، فرهنگ‌سازی، واحدهای سرزمینی |
