آماده انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- استادیار جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده ادبیات علوم‌انسانی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد ، asadir@ferdowsi.um.ac.ir
2- دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
2- دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
چکیده: (101 مشاهده)
عدالت محیط زیستی به معنای پیگیری عدالت و حمایت برابر، بر اساس قانون در تمامی شرایط زیست‌محیطی بدون تبعیض بر پایه نژاد، قوم و یا وضعیت اقتصادی و اجتماعی افراد است. در نظام برنامه‌ریزی شهری شناسایی عواملی که در تحقق عدالت محیط زیستی نقش دارند از اهمیت بسزایی برخوردار است؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر باهدف تحلیل تأثیر شاخص‌های حکمروایی خوب شهری بر وضعیت عدالت محیط زیستی در مشهد انجام‌شده است. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر انجام مطالعات اسنادی و کتابخانه‌ای هست. در بخش میدانی، پرسش‌نامه‌ای با 37 گویه در هشت شاخص طراحی و پس از تأیید روایی و پایایی (آلفای کرونباخ = 0.95)، در میان نمونه آماری 384 نفره از شهروندان مناطق سیزده‌گانه مشهد توزیع شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری در نرم‌افزار SPSS و تحلیل فضایی در GIS انجام گرفت. یافته‌ها نشان می‌دهد شاخص‌های حکمروایی خوب شهری شامل مشارکت، قانونمندی، پاسخگویی، و شفاف‌سازی در بیشتر مناطق مشهد پایین‌تر از حد استاندارد (میانگین 3) قرار دارند و این امر بر عدالت محیط زیستی تأثیر منفی گذاشته است. تنها مناطق هفت و یازده در برخی شاخص‌ها عملکرد مناسبی داشتند. مسیر آتی پیشنهاد می‌کند که مدیریت شهری با تمرکز بر افزایش مشارکت عمومی و شفاف‌سازی، عدالت محیط زیستی را ارتقا دهد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |