دوره 25، شماره 2 - ( 1400 )
جلد 25 شماره 2 صفحات 120-89 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه تربیت مدرس
2- دانشگاه تربیت مدرس ،meshkini@modares.ac.ir
2- دانشگاه تربیت مدرس ،
چکیده: (3316 مشاهده)
فضا واژه‌ای سیال است که همواره با مکان آمیخته شده است. در نوشتۀ حاضر، با استفاده از روش هرمنوتیک (پدیدارشناسی) فلسفی، تفسیر متفاوتی از مکان- فضا ارائه می‌کنیم. روش‌‌شناسی‌‌های موجود به‌دلیل سیطرۀ عقلانیت و تفکر مفهومی و متافیزیکی، به‌جای اینکه باتوجه به خصوصیات فضا، ازقبیل وجودی و تاریخی بودن، به‌دنبال تفسیر واژۀ فضا باشند، به‌دنبال تبیین واژۀ فضا هستند. طبق روش‌‌شناسی حاکم بر پژوهش، کنکاش در دانش فضا با دیالکتیک به‌دست می‌‌آید؛ نه با علم و منطقی که به‌دنبال روابط علی و رابطه‌‌ای است. طبق یافته‌‌ها، فضا پدیداری است که به‌واسطۀ هستی خاصش از دیگر پدیدارها به وجود مشابهت بیشتری دارد و بنابراین، فضا اگزیستانسیال (وجودی) است. هایدگر از این فضای اگزیستانسیال برای نخستین‌بار پرده برمی‌‌دارد. با اینکه در نظریۀ تولید فضای لوفور به‌طور مستقیم بحث اگزیستانسیال بودن فضا مطرح نمی‌‌شود، درواقع سه‌‌گانۀ او بدون اگزیستانسیال بودن فضا تحقق نمی‌‌یابد. درادامه، فضا را به‌گونه‌‌ای پدیدارشناسانه باتوجه به نظریۀ این دو فیلسوف تعدیل کرده‌‌ایم و در این تعدیل، مکان به‌عنوان یکی از اجزای سه‌‌گانۀ پیشنهادی با عنوان فضاهای بازنمایی نمود می‌‌یابد که حالت بالقوه دارد.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
برنامه ریزی شهری
دریافت: 1399/6/23 | پذیرش: 1400/1/10 | انتشار: 1400/1/10
دریافت: 1399/6/23 | پذیرش: 1400/1/10 | انتشار: 1400/1/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |