ارزیابی روش‌های میان‌یابی کریجینگ و رگرسیون خطی بر پایه مدل ارتفاعی رقومی جهت تعیین توزیع مکانی بارش سالانه (مطالعه موردی استان اصفهان)

یکی از مهم ترین متغیرهای ورودی برای محاسبه‏های بیلان آب و تهیه مدل‌های هیدرولوژیکی، توزیع مکانی بارش می‌باشد؛ بنابراین، خطای ناشی از آن، اثرهای مستقیمی در برنامه‌ریزی منابع آب خواهد داشت. از طرفی دیگر، به دلیل عدم پوشش کامل ایستگاه‌های اندازه‌گیری باران، برآورد بارش منطقه‌ای و یا تخمین بارش در منطقه‏های میان ایستگاه‌ها ضروری است. در این مطالعه، دو روش کریجینگ (ساده و معمولی) و رگرسیون خطی برپایه مدل ارتفاعی رقومی زمین را برای برآورد بارش سالانه، با استفاده از آمار بیست‏ساله (1986-2005) داده‌های بارش در23 ایستگاه باران‌سنجی در استان اصفهان، ارزیابی کرده ایم. بدین منظور، نخست به‏ازای هر مدل در روش کریجینگ، نیم‌پراش‌نگار آن را محاسبه کردیم؛ و با استفاده از تکنیک ارزیابی متقابل، خطای نقشه‌ها را برآورد کردیم و از‏میان چهارده نقشه، یک نقشه را به عنوان نقشه بهینه برگزیدیم؛ سپس داده‌های بارش و ارتفاع ایستگاه‌های مورد نظر را با استفاده از مدل رگرسیون خطی در محیط نرم‌افزار Curve Expert فراخوانی کردیم و با شانزده مدل برازش دادیم تا مدل بهینه مشخص شود؛ در نهایت، به منظور تعیین توزیع مکانی بارش و انجام میان‏یابی، مدلهای برتر هر‏دو روش را با یکدیگر مقایسه کردیم. بررسی های صورت گرفته نشان می‏دهند که تابع رگرسیونی کسینوسی برای میان‌یابی بارش در استان اصفهان، مناسب است.