در سال‌های اخیر برنامه‌ریزی راهبردی بر اساس رویکرد دموکراسی مشارکتی و عقلانیت ارتباطی مطرح شد و سپس به دلیل عدم ارائه کاربست عملی مورد نقد قرار گرفت. برای رفع این محدودیت، برخی محققین مانند گاونتا، کرنوال و آتاو معتقدند باید بر رویکرد پژوهش در عمل به مثابه یک راه‌حل روش‌شناختی تمرکز کنیم که در آن تأکید بر امر یادگیری متقابل است و منجر به کنش متقابل میان مجموعه‌ متعددی از بازیگران می‌شود. با وجود این، تحلیل پژوهش‌های آن‌ها نشان می‌دهد که تنها به کاربرد رویکرد پژوهش در عمل در یک مقیاس جغرافیایی توجه شده و از مفهوم کثرت‌گرای مقیاس غفلت کرده‌‌‌اند، درحالی‌که به دلیل ماهیت چندمقیاسی مکان‌ها و ارتباط متقابل مقیاس‌ها، موفقیت دموکراسی مشارکتی در یک سطح به سطوح دیگر نیز وابسته است. بنابراین، ضروری است تا نگرشی موزون و بهم‌پیوسته برای برنامه‌ریزی راهبردی و رویکرد پژوهش در عمل بر اساس روابطِ میانِ مقیاس‌های مختلف و معنای کثرت‌گرای مقیاس تدوین شود. این نوشتار با رویکردی کثرت‌گرایی فضایی و طرح مفهوم “برنامه‌ریزی با مقیاس‌ها” افق گسترده‌تری را برای رویکرد پژوهش در عمل فراهم می‌آورد و از این طریق می‌تواند به تعادل‌بخشی روابط دانش، قدرت و تصمیم‌گیری میان‌مقیاسی در برنامه‌ریزی راهبردی مساعدت و ابعاد دموکراتیک آن را تقویت کند.

واژه‌های کلیدی: برنامه‌ریزی راهبردی، مشارکت، قدرت، رویکرد پژوهش در عمل فضایی، برنامه‌ریزی با مقیاس‌ها

متن کامل [PDF 308 kb]   (4731 دریافت)